In de afgelopen weken zijn we erg druk geweest. Mijn vader en bonusmoeder gingen verhuizen van een ruime woning naar een appartement.
Dat betekende shoppen voor nieuwe meubels, klussers en verhuizers regelen, zelf klussen, alles overschrijven en de oudjes begeleiden op formele en emotionele momenten.
En nu zitten ze daar dus. 5 hoog, een stuk kleiner, een gang vol met scootmobielen, koffie uurtjes in het naastgelegen verpleeghuis. Ze kijken op de ingang, waar dagelijks menig ambulance voorrijdt. En soms een wagen die je al helemaal niet wil zien.
Het gevoel van ‘de laatste halte’ komt behoorlijk dichtbij… Best confronterend.
Zelf denken ze daar heel anders over. Dat wil zeggen, ze zien het wel zo, maar ze maken er grapjes over. En ze zijn heel blij met hun nieuwe stekkie. Drinken graag koffie met de andere bewoners en genieten in hun appartement van hun geweldige uitzicht.
Ik vermoed dat er in werkelijkheid meer te verwerken is dan ze laten merken. Daarom ben ik zo trots op ze. Zo positief en zo levenslustig. Vastbesloten om ook van deze fase in hun leven een feestje te maken.
Zondagmiddag is het vaste prik voor ons als kinderen. Even borrelen bij pa en ma. Dit fotobehang zat er net aan. Pa zei: ‘We zitten niet in de winter, maar in de herfst van ons leven. Daarom past dit behangetje heel goed bij ons.’
Dat vonden wij ook! Proost! Op vele gelukkige jaren in jullie fijne appartement!
Liefs,
Miranda
WEBtalk 